محدودیتهای معماری ذخیره سازی بر پایه سرور
معماری ذخیرهسازی در بستر اطلاعاتی طرحریزی شده و در دو مدل (با مرکزیت سرور و با مرکزیت دستگاه ذخیرهسازی)، مدتها مورد استفاده قرار گرفته شده است. این معماری در گذشته به جهت هزینه بالای تکنولوژی معماری ذخیرهسازی بر پایه دستگاههای ذخیرهسازی و همچنین عدم وجود تکنولوژیهای ارتباطی ساده، یکی از اصلیترین دلایل ترویج آن بوده است. اگر در شکل زیر دقت نمایید در معماری ذخیرهسازی بر پایه سرور، مخازن داده یا ارایهها مستقیما بر روی هر یک از سرورهای موجود متصل شده و توسط سیستم عامل آن سرور کنترل میشود.
از معایب این معماری میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- عدم امکان اشتراک اطلاعات به صورت همزمان میان چندین سرور
- عدم امکان محدود نمودن دسترسی سرورها به مخازن داده
- عملکرد ضعیف پردازش اطلاعات
- عملکرد ضعیف کنترلرهای رایج RAID در سرورها که منجر به از دست رفتن اطلاعات میشود
- وابسته بودن پردازش اطلاعات به سیستم عامل مورد استفاده بر روی سرور
- وجود محدودیت فاصله کابلهای SCSI (حداکثر 25 متر)
این معماری و جداسازی سرورها به صورت فیزیکی، اکنون یک روش سنتی طراحی بستر اطلاعاتی شناخته میشود و تنها در موارد معدودی توصیه میشود. حال که با محدودیتهای این معماری آشنا شدهاید بهتر است با مزایای معماری ذخیره سازی بر پایه دستگاههای ذخیره سازی آشنا شوید.
مزایای معماری ذخیرهسازی بر پایه دستگاههای ذخیرهسازی